آدم وقتی جمله‌ی بالا را می‌خواند اگر گوینده‌ی آن را نشناسد فکر می‌کند که
بی‌خبر در ایران دولت وحدت ملی تشکیل شده و رئیس‌اش همه ملت را به صحنه‌ی
سازندگی، تولید و مشارکت دعوت کرده‌؛ اما اگر گوینده را بشناسی و تلاشهای
دولتش را برای حذف کارشناسان، استادان و حتی مدیرانی که برای کسب اندکی
تجریه 30 سال خودشان و ملت را پاره پوره کردند دیده باشی، متوجه می‌شوی
منظور او از صحنه به طور قطع صحنه‌ی سازندگی و تلاش نیست بلکه یکی از دو
صحنه‌ی باقیمانده مد نظر است؛ که اگر منظور شهر صحنه در کرمانشاه نباشد به
احتمال قوی منظور همان صحنه‌ی تئاتر و اجراست. که در این صورت برای اینکه
همه مردم با عشق و شور و هیجان به صحنه بیایند پیشنهاد مشخص من این است که
اندی که احتمالاَ تا الان به تهران رسیده، برود روی صحنه و بخواند: «خوشگلا
باید برقصن» و البته تاکید هم یکند هر که روی صحنه نرقصد ابدا خوشگل نیست!