چند عامل باعث شد تا صاحب خبرخوان بشوم:

- ادا و اطوارهای بلاگ‌رولینگ
- مشاهده‌ی این پیغام کذایی در اکثر وبلاگها [مشترکِ نادان: صاحب این وبلاگ، زیادی می‌فهمیده!]
- مدیریت بهتر بر زمان
- حداکثر بهره‌وری از اینترنت ذغالی

و اِی‌کاش زودتر به سراغ خبرخوان می‌رفتم. حساب کردم دیدم 5% از عمرم اینطوری؛ یعنی بدون استفاده از خبرخوان، به فنا رفته. به هر حال بعد از دستیابی به این فناوری پیشرفته، فهمیدم که ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است. پس تغییراتی در قالب وبلاگ دادم. مثلاً فایل opml وبلاگهای دوستان را که با کلیک بر روی قسمتِ back up در بلا‌گ‌رول، روی هارد ذخیره کرده بودم، یک‌جا به خبرخوان اضافه کردم و آدرس بقیه‌ی وبلاگ‌ها و سایت‌های مدنظرم را نیز بصورت دستی و تکی اضافه کردم و حالا خیلی راحت، همزمان با بروز شدن وبلاگ‌ها؛ اعم از دسترس و دست‌نَرَس!، مطالب‌شان را مطالعه می‌کنم و همزمان با مطالعه‌ی مطالب در خبرخوان، از هر مطلبی که خوشم بیاید با کلیک بر share [که در پایین هر مطلب قرار دارد]، آن را در قسمتی با عنوان «پیوندهای روزانه» که به کمک همین فناوری تهیه و در سایدبار قرار گرفته، اضافه می‌کنم و البت خیلی راضی‌ام.

رها کن پینگ و ولگردی، عزیزجان
بساز با چنگ و دندان، یک خبرخوان

هر چند دسترسی به این فناوری چندان ساده هم نیست چون اگر به انگلیسی مسلط نباشی، مجبوری از راهنماهای فارسی استفاده کنی و بناچار کار به شانس و اقبال و یا مراجعه به کارشناس خواهد کشید! ولی به هر حال من از Google Reader بعنوان خبرخوان استفاده کردم و بهترین راهنماها برای استفاده از آن، بنظرم اینها هستند:

• برای وبلاگ‌خوانها، برای دست‌نرس‌ها!

• ای بی خبر! بکوش که صاحب خبر شوی

• Google Reader

برچسب‌ها: وبلاگ