بعد از مدت‌ها دیروز بعد از ظهر هوس دیدن فوتبال کردم و نشستم به تماشای مسابقه‌ی فوتبال بین تیم‌های پرسپولیس و سایپا. از همون اول بازی معلوم بود که بازیکنای پرسپولیس خیلی با معرفت! شدن. وقتی بازی به دقیقه بیست رسید سهراب انتظاری یه گل زد. منم که دنبال یه بهانه برای شادی می‌گشتم فکر کنم احتمالاً فقط بین 3 تا 4/5 ثانیه خوشحال شدم چون بعدش این ﺁقای گلزن که یک کارت زرد در چنته داشت پیراهنشو درﺁورد و خیلی راحت کارت دوم را گرفت و اخراج شد. به همین سادگی!‌ بعدش هم خودشو زرد کرد که هنوز ادامه داره.
چند دقیقه بعد جواد کاظمیان یه گل دیگه برای پرسپولیس زد. اونم بعد از زدن گل با اینکه بادیگاردها از جمله شیث دو دستی مهارش کرده بودن تا پیرهنشو در نیاره ولی بالاخره به هر جون کندنی بود گوشه‌ی لباسشو بالا زد تا با افتخار کارت زرد بگیره! بگذریم که در ادامه‌ی بازی، پرسپولیس دو گل خورد و چند گل هم نخورد.
*
1- احساساتِ طرفدارا، وضعیت تیم و... اینها همه به کنار. بدبختا! شما که این همه شجاعت دارین پس چرا بعد از کارتِ زرد خودتونو زرد می‌کنید.‌ لااقل ﺁزادانه و با جسارت از این کار دفاع کنید.
2- واقعیت‌های درون زمین فوتبال ثابت کرد که نصیحت‌، تهدید و گماردن بادیگارد نتیجه‌ای نداره، بنظرم اگه پیراهن این بازیکنارو به بند شورتشون بدوزن شاید برای رفع این معضل مفید باشه. اینا که جونشون ارزش نداره شاید لااقل از ترس کونشون دیگه مرتکب این کار نشن.