در تجمعاتی که در مساجد و یا سایر مکانهای سربسته صورت می گیرد کسانی را می بینیم که پشت دربهای ورودی برای خودشان جا می گیرند. دقیق تر اگر بگویم پشت تای ثابت درب جا خشک می کنند و با خواهش و اصرار هم حاضر نیستند این موقعیت را رها کنند و بروند روی صندلی یا جاهای خالی بنشینند.
این افراد در نگاه عامه افرادی بی تکلف، ساده، متواضع، بی ریا و با این قبیل صفات شناخته می شوند و کمتر کسی به علل و انگیزه ی واقعی شان از این کار توجه می کند.
بررسیهای ما نشان می دهد این افراد بر اساس عقل و تجربه دریافته اند که پشت دربهای ورودی موقعیتی ژئو پولتیکی برایشان ایجاد می کند. ورود و خروج را کنترل می کنند. کلیه حضار را زیر نظر دارند. میوه، شیرینی، بستنی، خرما، چای و سایر خوردنی ها از زیر دستشان باید بگذرد. برای دستشویی نگرانی ندارند. کسی از روی آنها ردّ نمی شود. کفش هایشان گم نمی شود. هر وقت دلشان خواست نفسی تازه می کنند، سیگاری می کشند یا جوکی تعریف می کنند. همه آنها را می بینند و حضورشان را در صحنه تائید می کنند؟ مجبور نیستند موبایلشان را خاموش کنند. وقتی مراسم تمام شد براحتی به منزل می رسند و اگر خدای ناکرده حادثه ای مثل مسجد ارک پیش بیاید جان شان را بیمه کرده اند بهتر از هر بیمه ای؟؟
------------------------
می گویند کشورمان ایران هم دارای چنین موقعیتی است ولی فعلا کسانی را ندارد که از این موقعیت استفاده کنند؟